ابونصر فارابی یکی از بزرگترین فلاسفه و دانشمندان ایرانی در عصر طلایی اسلام بود. او در زمینه‌های مختلفی مانند فلسفه، منطق، جامعه‌شناسی، پزشکی، ریاضیات و موسیقی تخصص داشت. او به عنوان معلم ثانی و شارح ارسطو شهرت داشت و آثار او در قرون وسطی به زبان‌های مختلفی ترجمه شدند. او نیز از مکتب نوافلاطونی تأثیر گرفت و سعی کرد تفکرات افلاطون و ارسطو را با الهیات توحیدی هماهنگ کند. او در فلسفه خود اسلام را در نظر گرفت و پیامبر و امام را به عنوان هادی و مهدی معرفی کرد. او همچنین در موسیقی کبیر، آراء اهل المدینة الفاضله، احصاء العلوم و فصوص الحکمه آثار مهمی را نوشت.
ابونصر محمد بن محمد فارابی در سال ۲۵۹ قمری/۸۷۲ میلادی در فاراب قزاقستان یا فاریاب افغانستان به دنیا آمد. پدر و مادر او از سغدیان ایرانی زبان بودند. او تحصیلات اولیه خود را در فاراب یا مرو به پایان رساند و سپس به بغداد رفت و نزد متی بن یونس و یوحنا بن حیلان به فراگیری منطق و فلسفه پرداخت. او در بغداد شهرت زیادی یافت و شاگردان بسیاری را تربیت کرد. او بعد از آن به حران و حلب سفر کرد و به سیف الدوله حمدانی پیوست. او در سال ۳۳۹ قمری/۹۵۰ میلادی در دمشق درگذشت. او در زندگی خود بسیار فقیر بود و از مالکیت و ثروت اهمیتی نمی‌داد. او به عنوان یک فیلسوف منطقی و متافیزیکی شناخته می‌شود که در اخلاق و سیاست افلاطونی و در مابعدالطبیعه فلوطینی بود. او در تمام آثار خود سعی کرد وحدت فلسفه را نشان دهد و اختلافات بین افلاطون و ارسطو را سطحی دانست. او نیز اسلام را به عنوان یک فلسفه محسوب کرد و آن را با فلسفه یونانی سازگار کرد. او از جمله اندیشمندان مشایی محسوب می‌شود که از عقل فعال تأثیر گرفتند. او نیز در موسیقی و ریاضیات دستاوردهای بزرگی داشت و به عنوان یکی از پیشروان این علوم در جهان اسلام شناخته می‌شود.
دیدگاهتان را بنویسید